Opowieść wigilijna

Sami już nie wiedzieli czy lubią święta,

a może bali się nad tym zastanowić?

Przecież obchodziło się je zawsze.

Przecież obchodzili je wszyscy.

Wszyscy wokół trąbią,

że są takie piękne,

takie magiczne,

że to dni cudów.

Więc uznali, że TRZEBA się nimi cieszyć.

Szaleli jak wszyscy,

zwykle na ostatnią chwilę.

Wcześniej nie mieli czasu,

a może chęci,

a może głowy.

Jeździli więc od galerii do galerii

kupując nieprzemyślane prezenty,

stos niepotrzebnych rzeczy,

czując złość, że znów to samo.

Czując złość na siebie,

na dzieci,

na wszystkich wokół.

Gdzie ta magia, o której tak głośno?

Myślało każde z nich z osobna,

ale nie mówiło o tym głośno.

W głębi duszy marzyli o odpoczynku,

o rozmowie i powolnej kawie...

Stali jednak w kolejce po karpia, buraki i śledzia*.

Do nocy ślęczeli w kuchni.

A w ten dzień cudów

kłócili się o wszystko,

w tym o wolną łazienkę.

Szybko zakładali odświętne ubrania,

by zdążyć na czas.

Do rodziców, do teściów, do brata, bratowej, do szwagra*...

Czuli zmęczenie, a przede wszystkim niezrozumienie.

W czasie tego wieczoru cudów,

nie zauważyli ani jednego.

Prawda była taka,

że czuli się po prostu samotni.

By zagłuszyć to uczucie

objadali się karpiem, pierogami i sałatką.

Popijali wszystko winem i kompotem z suszu.

Bez zastanowienia czy im w ogóle smakuje.

A gdy dostali prezent,

udawali, że cieszą się z szalika, perfum, książki i płyty*.

Nie, to nie mógł być dzień cudów....

*********************

Kochani, życzę Wam, aby te święta były dla Was spokojne,

uśmiechnięte, cierpliwe.

Nie muszą mieć 12 potraw, białego obrusu, czy pięknych ubrań.

Niech mają ciepło,

by nikt nie czuł się samotny!

*********************

*niepotrzebne skreślić