Zatrzymać czas...

Znała go od dziecka,

był od niej młodszy,

więc kompletnie nie zwracała na niego uwagi.

Wolała starszych, poważniejszych.

Jak większość dziewczyn przecież.

Z każdym rokiem była coraz piękniejsza,

długie nogi,

gęste kasztanowe włosy,

które falowały po jej plecach.

Duże czarne oczy,

pełne usta,

smukłe dłonie.

Bardzo o nie dbała.

Nie była skromna,

miała świadomość swego wyglądu.

Nie przejmowała się doniesieniami o zbliżającej się wojnie.

Była nastolatką,

zaczytywała się w Leśmianie,

spotykała z koleżankami,

przebierała w adoratorach,

odrzucając wszystkich po kolei.

"Mam jeszcze tyle czasu".

Jeszcze o zmroku siedziała w książkach,

przy świecach,

tak lubiła.

Jednego takiego wieczoru,

który spędzała z koleżankami,

pojawił się on,

jej młodszy sąsiad.

Wpatrywał się w nią bezczelnie,

z iskrami w oczach.

W blasku świec była jeszcze piękniejsza.

Powiedział tylko

- te dłonie będę całował całe życie.

Roześmiała mu się w twarz.

Wojna rozdzieliła ich na kilkanaście lat.

Jednak nie zmieniła.

On, tak samo bezczelny,

przystojny,

ona piękna i dumna,

z głową w chmurach.

"Mam jeszcze czas".

Dziś,

gdy jest samotną staruszką,

a jej piękne dłonie

pokryte są siatką zmarszczek,

zastanowi się czasem,

z wilgotniejącymi oczami

"Gdyby wtedy czas się zatrzymał..."

**************************

Ten post jest odpowiedzią na zaproszenie Graszki z bloga Oczy szeroko otwarte.

Graszka rzuciła wyzwanie fotograficzna pod tytułem "zatrzymać czas".

Czy udało mi się je zrealizować, oceńcie sami. :)

Jak zinterpretowały ten temat inne dziewczyny?

Tu Ania, a tu Gosia.