Regionalne smaki: pyry z gzikiem - mój ulubiony obiad

Jutro mój blog będzie obchodził 5 urodziny!

Ciężko mi uwierzyć, że to już tyle minęło

i że trwam w pisaniu,

w fotografowaniu,

opowiadaniu,

gotowaniu,

rozmawianiu.

Post rocznicowy planuję napisać za kilka dni.

W związku z pewną książką...

Dziś chcę Wam napisać... o zdziwieniu.

Po raz pierwszy ogarnęło mnie ono w czwartek.

Przeglądałam mojego bloga w mądrym telefonie,

by znaleźć datę publikacji pewnego przepisu.

Nie ma.

Pomyślałam "głupi ten telefon".

Następnego dnia, poprosiłam Pana Wu,

by wszedł on na bloga i poprzez wyszukiwarkę poszukał TEGO przepisu.

"Nie ma" - usłyszałam,

"Niemożliwe" - pomyślałam.

By nie poddawać w wątpliwość blogowych umiejętności Pana Wu,

po kilku chwilach, niemal w ukryciu, zaczęłam szukać sama. W komputerze.

I co?

I nie ma!

Do tej pory nie mogę uwierzyć w to,

że przez bite pięć lat

nie wrzuciłam tu przepisu na jeden z moich najlepszych obiadów!

Mój dziadek od strony mamy

pochodził z Wielkopolski.

Potrawę tę wniósł do swojej rodziny

jako oczywistą.

Moja mama zatem,

mimo, że jej korzenie w połowie są kieleckie,

potrawę tę, zna od zawsze.

Tata mój to rodowity Poznaniak,

więc wiadomo...

Rodzice się dobrali ;)

Nie pamiętam kiedy pierwszy zjadłam gzik.

Mam wrażenie,

że towarzyszy mi od zawsze

i od zawsze go uwielbiam.

Jak cała nasza rodzina.

Gzik był dla mnie tak oczywisty,

że dziwiłam się gdy kolejne osoby

nie wiedziały o czym mówię.

Oczywiste było,

że dziadek i mama jedli go z olejem lnianym.

Oczywiste było,

że do twarogu dodawaliśmy tylko śmietanę i cebulę.

Oczywiste było,

że gdy zbliżał się piątek

mogłam liczyć na mój ukochany obiad

- jajo, albo gzik :))

A dziś, serce mi się raduje,

gdy Pan Wu,

który gzika nie znał,

dopomina się o ten obiad.

********************

Dzięki akcji Regionalne Smaki, którą organizuje Renata,

mogłam w końcu napisać o naszej małej

rodzinnej, gzikowej tradycji i jedzeniowej miłości :)

Przepis podaję taki, jaki zawsze robiliśmy i robimy w domu.

Skład: 500 g półtłustego twarogu (najlepiej swojski), minimum jedna duża śmietana 12% (18% jest za gęsta, a jogurt zmienia smak gziku), 2 średnie cebule, pieprz, sól;

• twaróg rozdrabniamy widelcem,
• dodajemy cebulę pokrojoną w kostkę,
• dodajemy śmietanę, doprawiamy pieprzem i solą;

Do podania: ziemniaki ugotowane w mundurkach, olej lniany;

Oczywiście można udekorować szczypiorkiem i/lub czerwoną cebulą.

Olej możemy dodać od razu do miski z gzikiem, lub każdy sobie na talerzu (jednak nie wszyscy lubią ten bardzo zdrowy olej - dziadek całe życie jadł kanapkę z olejem lnianym i odporność miał jak mało kto).

Proponuję obiad ten jeść w cieplejsze dni - twaróg ma działanie wychładzające i może nam zimą zmniejszyć odporność. Ponadto, zimą nie ma sezonu na twaróg (natura mądrą jest!) - kupujemy twaróg od gospodyni i zaczyna ona sprzedaż wtedy kiedy krowy wyjdą na trawkę. Owszem, w zimowym okresie, "nasza" gospodyni czasem robi ser, ale mówi, że ma taki smak i zapach, że nie chce go sprzedawać.

Znacie pyry z gzikiem? Lubicie?

********************

Pyry z gzikiem na blogach:

Moje domowe kucharzenie

Moje Małe Czarowanie

nie-ład mAlutki

Ogrody Babilonu

Stare Gary