wielki kulisty prezent

Prezentów urodzinowych było kilka, ale tylko jeden ważył 6 kg, był pomarańczowy i dość nieporęczny. A na dodatek ciężko było się do niego dobrać! A wszystko przez Paulettę. A może przez Owiecę?

A było to tak. U Owiecy przeczytałam o dyniowej zupie. Przeczytałam z rezerwą. Z rezerwą, bo nie znoszę dyniowych pestek. Nie znoszę do tego stopnia, że nawet chleba z dynią nie zjem. A przecież smak pestek dyniowych równa się smakowi wszystkiego co dyniowe ;D. Owieca napisała, że absolutnie nie, o czym kilka dni później przekonałam się podczas spotkania babeczek z rodzynkiem (rodzynek ów, to ten rudy maleńki kiciuś). Pauletta (główna organizatorka) uraczyła nas kremową zupą dyniową, która nie smakowała jak pestki! Eureka! A smakowała bardzo dobrze ;).

A, że kilka dni później, była impreza urodzinowa, Gosia z Sajmonem obdarowali mnie tą wielką kulą.

Z kulą nie mogłam sobie poradzić - twarda jak diabli. Na szczęście Siwy ją rozłupał, pokroił  i obrał - nie tak bezinteresownie ;).

I tak, z pomarańczowych kosteczek powstała zupa:

• 1 dużą marchewkę, 1 średnią pietruszkę, 1 nieduży seler, 1 średni por zalewamy wodą i stawiamy na gaz,
• wsypujemy kilka ziarenek pieprzu i ziela angielskiego i 3 listki laurowe,
• dodajemy 1-2 kostki bulionowe,
• jak się zacznie wszystko gotować wrzucamy ok 1kg dyni pokrojonej w kostkę,
• jak wszystko będzie miękkie, wyłączamy gaz, wyławiamy ziarenka i listki i resztę traktujemy blenderem,
• zupkę podgrzewamy i doprawiamy ziołami prowansalskimi, papryką ostrą, 3-4 startymi ząbkami czosnku i czym jeszcze chcecie ;),
• podajemy z uprażonymi pestkami dyni (uprażone to mniejsze zło niż nieuprażone ;) ) i/lub z natką pietruszki;

Zupę robiłam pierwszy raz i wyszła mi odrobinę za słodka (dałam więcej marchewki niż tu w przepisie). Minusem tej zupy (wg mnie oczywiście) jest to, że nie da się jej zjeść za dużo (zrobiłam jej 2 razy więcej niż podaję), a ja lubię zupy, które je się na więcej niż jeden obiad ;). 

A na zakończenie, rodzynek :)